زهر o+

مرگ یعنی گندیدن نیمه ی سیب

وقتی نیمه ی دیگرش

عشق را بین کرم هایش تصویر می کرد

زیبایی در باز و بسته شدن پلک هایت خلاصه شده بود

قبل از اینکه بدانم

سرچشمه ای است فکرت

که بالها از آن لبریز

و می برد پستی کهکشان ها را

تا بلندای تابوت من

و حالا جنس فکرت شده باری در تابوتم از جنس رویا

فصل ها آمدند برای من

من اما نخشکاندم شاخه های سرما زده ی زمستانی را

من اما نمی کشم آوای خفه ی هزارهای سبز را

و زنده نمی کنم پاییزی ترین ابرهای بی باران را

من اما نمی سوزانم فرار خورشید از زبانه های آتش تابستان را

فصل ها می آیند

این بار در تو

ومن هزاران بار فصل میشوم

در ردی از آبی چشمانت

فصل ها تمام و ما ناتمام

چرا که باورمان نبودند فصل ها
 

خاک تنم گلباران شد از باران بودنت

و واژه هایت در مشتی از خاک تنم رقصیدند

اینگونه بهارهایم دیگر سرمازده نیستند

سخن چشمانت

طراوت شبنم گونه ی لبانت

روشن تر کرد شب تاب چشمانم را

و رعد دستانمان خاطره ساز نورها شد

عنکبوت می چرخید امیدوار در مدار سبز درخت

ومن نگاهم به بی ریشه ترین خاک بود

فاصله مان فقط چند تار تنیده نشده بود

زنبور کلامت می مکد شهد جانم را

گرده افشانی می کنی در بی روزن ترین شعر دستانم

من به معجزه ی گل ها ایمان دارم

لبانت تب شعری است که عجیب گرمم می کند

چشمانم کبوترانی که بی هنگام بال دادیشان

ودستانت گل هایی پاک که آب دادم تا غرق شوم در جزر و مدشان

در رنگ گندم ها گم شدی

در رقص بلوطها زیبایی مژگانت را به جا گذاشتی

دمی که سیب خنده آورد برای دلهامان

در ابهامم که مرده ام

دست بر سینه می فشارم

ضربان قلبم دریاست

موج می کوبد بر سرانگشتان سردت زنده بودنم را

و راه می افتیم